نشان آن است كه مسئول حكومت و نظام اسلامى بايد از قداست والايى برخوردار باشد. طبق روايات متعدد مراد از اولى الامر، ائمه‏ى اهل بيت‏عليهم السلام هستند.

 مقايسه با اضداد يكى از راه‏هاى شناخت است.

 قرآن در باره‏ى مفسدان، مسرفان، گمراهان، جاهلان، جباران و ... دستور «لا يطع» و «لا تتّبع»مى‏دهد. نتيجه اين كه موارد «أطيعوا» بايد كسانى باشند كه از اطاعت آنان نهى نشده باشد.(667)

 عصمت ائمه‏ى اطهارعليهم السلام‏

  «يا أيّها الّذين ءامنوا اتّقوا اللّه و كونوا مع الصّادقين»(668)
 اين آيه‏ى شريفه دلالت بر عصمت ائمّه‏ى اطهارعليهم السلام دارد. زيرا دستور مطلق پيروى و همگامى با صادقان را مى‏دهد. اگر كسى معصوم نباشد، ممكن است چنين دستورى از ناحيه‏ى خدا در باره‏ى پيروى مطلق از آنان داده شود.
 فخر رازى مى‏گويد: خداوند مؤمنان را با همراه بودن با صادقان دستور داده است. بنا بر اين، آيه‏ى شريفه دلالت دارد آن‏ها كه جايز الخطا هستند، بايد به كسى اقتدا كنند كه معصوم است تا در پرتو او از خطا مصون بمانند و اين معنا در هر زمانى خواهد بود و هيچ دليلى بر اختصاص عصر پيامبر اكرم‏صلى الله عليه وآله نداريم.(669)
   - آگاهى امامان از كردار مؤمنان‏

  بر اساس آيه‏ى كريمه‏ى «و قل اعملوا فسيرى اللّه عملكم و رسوله و المؤمنون»،(670)اماميه معتقد است كه خداوند و پيامبرش و امامان‏عليهم السلام از رفتار و كردار مسلمانان آگاهند. امام رضاعليه السلام با استناد به آيه‏ى فوق مى‏فرمايد: «و اللّه، انّ أعمالكم لتعرض علىّ فى كل يوم و ليلة».(671) شايان توجه است كه جمله‏ى «ثم تردّون إلى عالم الغيب و الشّهادة»، نشانه‏ى روشنى بر حصول رؤيت دنيوى و پيش از عالم آخرت است و نيز مراد از مؤمنان، عموم اهل ايمان نيستند، بلكه تعداد انگشت‏شمارى از آنانند كه قرآن كريم در بخش ديگرى آن‏ها را با وصف «امت وسط» كه گواه بر اعمال مردم هستند، مى‏ستايد؛ «و جعلناكم أمّة وسطاً لتكونوا شهداء على النّاس و يكون الرّسول عليكم شهيداً».(672)